Сопругата на претседателот, Елизабета Ѓоргиевска се обрати на доделувањето на наградата „Европска жена на годината“ што ја доделува Делегацијата на Европската Унија во Скопје.
Почитуван амбасадоре Гир, ценети амбасадорки, почитувани пријателки и пријатели
Би сакала да го честитам Меѓународниот ден на жената, ден кога се потсетуваме дека борбата за стекнување целосна општествена, културна родова и полова рамноправност не е завршена, и дека веројатно никогаш нема да заврши. Но, ова е ден кога треба јасно да ги потенцираме политичките, културните, социо-економските, научните постигнувања на жените и да им оддадеме почит и признание на оние храбри жени, кои непрегорно, и по цена на сопствениот живот, меѓу првите застанаа во движењата за застапување за правата и еднаквоста на жената, а меѓу нив се Роза Луксембург, Клара Цеткин, Ема Голдман и суфражетките ширум светот.
Навистина е чест, радост, но пред сѐ поттик и инспирација да се биде денес овде како дел од оваа благородна иницијатива Европска жена на годината за 2022, која во себе инкорпорира исклучително важна порака, а тоа е дека жената е клучен двигател на општествените процеси во сите сегменти. Аргументацијата за таквата порака се согледува и преку биографиите и професионалните патеки на номинираните пет силни и посветени жени, Маја Мојсовска, Илина Арсова, Дита Старова Керими, Дина Дума и Наталија Бургиева, чии ангажмани и успеси во сопствениот делокруг, но и во поширокиот социо-културен простор покажуваат дека токму жената е таа која ги поместува кон извонредност професионалните граници, и влијае врз развојниот и еманципирачки општествен капитал.
Доколку погледнеме низ политичката, заедничката, но и низ интимната, приватната историја, можеме да заклучиме дека никогаш не било едноставно во светот да се препознае и да се афирмира комплексната личносна, емоционална и мисловна структура на жената. Низ вековите наназад, секогаш било макотрпно жената да застане во рамноправно единство на различностите со мажот. Родовата нерамноправност е резултат на доминантната вековна културна матрица, на која, секако, ѝ е потребно многу време за да се промени, а која дозволува цели епохи и различни култури да не бележат жени во сферата на книжевноста, филозофијата, науката, уметностите. А, се разбира дека постоеле, но заради патријархалната устроеност на динамиките на моќ, останале обезгласени, невидливи. Последиците на тој привид за жената „како сенка“, која постои само на маргините на семејната историја, ја поттикнува борбата за непоколебливо застапување во однос на рамноправното вклучување во целокупниот општествен простор во кој слободно ќе дејствува, но, едновремено, и ќе го менува според своите компетенции, визии и знаења.
Многубројни се можностите за нурнување во еманципаторските движења, пориви, борбени пројави на жените. Уште понедогледен е хоризонтот на мотивациските, идентитетските, културолошките референци поврзани со поетиката на исцртувањето на прецизната општествена, историска и политичка траекторија на жената, особено на жената на овие простори, но не како изолиран субјект, туку како интегрален дел на секој сегмент од она што се нарекува одговорна заедница. Родовите позиции се формирани од културните норми, но едновремено тие припаѓаат и на доменот на застапување и отпор во однос на стекнувањето на слободата и правата.
Во име на слободата, што е суштествениот копнеж и најсилниот двигател на „женското писмо“, верувам дека секоја една од нас, а и сите заедно, ќе продолжиме да го впишуваме сопствениот ракопис и да ги засилуваме аргументите за тоа дека сме различни но еднакви.
Да не дозволиме рамноправноста на жената да биде само флоскула, статистика и квота. Заеднички да продолжиме да ги креираме пејзажите на слободата и на креативното и рамноправно присуство.
Благодараност до Делегацијата на Европската унија и амбасадорот Дејвид Гир, до амбасадорките Н.Е. Нивес Тигањ, Н.Е. Анке Холштаин, Н.Е. Моника Аксинте и Н.Е. Кристин Форшгриен Бенгсун за укажувањето преку овогодинешните номинации дека во ова општество постојат исклучителни жени без кои истото не може да се развива.
