Presidentja Gordana Siljanovska Davkova mbajti një fjalim në ceremoninë e hapjes së edicionit të katërt të Festivalit Ndërkombëtar të Teatrit për Fëmijë “Igor Madzhirov”, i cili këtë vit mbahet nën patronazhin e saj me sloganin “Një Skenë për Ëndrrën e të Gjithëve”.
Për të, festivali në fjalë, megjithëse i drejtohet grupit më të rafinuar dhe më të kërkuar – më të vegjëlve, me qasjen e tij origjinale dhe të sinqertë josh, kënaq dhe mahnit jo vetëm ata, por edhe të rriturit, duke zgjuar fëmijën tek ata.
Sipas presidentes, emri i festivalit pasqyron dhe i ngjan profilit dhe ndjeshmërisë së të jashtëzakonshëmit, të ndjerit para kohe, Madzhirov, rolet e paharrueshme të të cilit e bënë atë një legjendë teatri.
Duke theksuar jo vetëm misionin estetik, por edhe pedagogjik të “Teatrit të Fëmijëve dhe të Rinjve”, Presidentja Siljanovska Davkova shprehu respekt të madh për aktorët dhe të gjithë punonjësit e teatrit të cilët, nga një ambient modest, por i ngrohtë, sikur nga magjistarët, krijojnë një skenë të bukur, të ngjashme me atë të ëndrrave.
Ajo vuri në dukje nevojën për një shtëpi të re dhe të mirë të teatrit, duke iu drejtuar institucioneve kompetente me fjalët: “Edhe një herë, dëshiroj që kjo shtëpi miniaturë e “Teatrit të Fëmijëve dhe të Rinjve” të rritet, ashtu siç janë rritur fëmijët që e kanë vizituar dhe shijuar atë në tre dekadat e fundit. Le të korrespondojë rritja hapësinore me nevojat e pritësve, por edhe të shikuesve.”
Të nderuar dashamirës të magjisë së teatrit,
Të nderuar aktorë – magjistarë,
Të nderuar organizatorë të Festivalit të 4-t Ndërkombëtar të Teatrit të Fëmijëve “Igor Madzhirov”,
Të nderuar miq,
Edhe këtë vit, kam nderin t’ju drejtohem si patron i Festivalit Ndërkombëtar të Teatrit të Fëmijëve “Igor Madzhirov”. Edhe pse i ri, duke pasur parasysh moshën katërvjeçare, ai tashmë ka gjetur vendin e tij në familjen e teatrit, përkrah atyre shumë më të mëdhenjve: “Vojdan Chernodrinski”, MOT, “Risto Shishkov”, Festivali i Komedisë, Festivali i Monodramës…
I drejtuar grupit më të rafinuar dhe më kërkues – fëmijëve, me qasjen e tij origjinale dhe të sinqertë ai ka joshur, kënaqur dhe madje ka mahnitur jo vetëm ata, por edhe të rriturit, duke zgjuar fëmijën në secilin prej nesh. Pra, Festivali i Teatrit të Fëmijëve “Igor Madzhirov” do të tregojë dhe provojë edhe një herë fuqinë e teatrit për të arritur të gjitha brezat.
E di që në epokën e botës digjitale dhe stimujve intensivë vizualë, është e vështirë të tërhiqeni, e lëre më të mbani, vëmendjen e fëmijëve dhe të rinjve. Por Festivali “Igor Madzhirov” ia del mbanë me shfaqjet e tij për ta, më të vegjlit dhe pak më të rriturit, por edhe për më të moshuarit, si unë.
Është e pamohueshme që shfaqjet në këtë teatër inkurajojnë ndërveprimin midis skenës dhe publikut, midis vetë fëmijëve, por edhe midis tyre dhe atyre më të mëdhenj se ata. Në fund të fundit, nganjëherë të gjithë janë artistë, jo vetëm ata në skenë, por edhe ata në vende, të cilët marrin pjesë aktive në shfaqje, duke vepruar si aktorë. Arsyeja për hiperaktivitetin është për shkak të kreativitetit dhe përkushtimit të jashtëzakonshëm të aktorëve të vërtetë, por edhe të zgjedhjes së qartë të teksteve dhe ndjenjës së regjisorëve për nevojat dhe dëshirat primare të publikut.
Është sekret i hapur, jo vetëm në Shkup, por edhe në nivel kombëtar dhe ndërkombëtar, se Festivali “Igor Madzirov” i ngjan shumë profilit të aktorit emrin e të cilit mban.
Nuk më pëlqen ta përsëris, por ashtu si ju, unë ende pres, dhe ja ku është Ministri i Kulturës dhe Turizmit, që një teatër i mirë i ofruar nga palët e interesuara përkatëse, të tingëllojë qëllimisht burokratik, i nevojshëm për jetën kulturore të audiencës më të rëndësishme – fëmijëve.
Më lejoni t’ju kujtoj: Igor Madzirov ishte një aktor i lindur, rolet e paharrueshme të të cilit ende i shqetësojnë të gjithë ata që e panë dhe e njihnin. Ai u nguli në kulturën maqedonase si një legjendë dhe u largua për në përjetësi.
Të nderuar miq,
Ky teatër nuk ka vetëm një mision estetik, por edhe pedagogjik: ushqen dhe fisnikëron shpirtin, pasuron mendimet, ju detyron të qesheni, të qani dhe madje të bërtisni. I ngjan një shtëpie magjistaresh dhe magjistarësh. Sfida teatrale është e vështirë, madje e pamundur për t’u arritur nga aktorët e zakonshëm dhe mesatarë, por është një parajsë për krijesa skenike të talentuara dhe krijuese.
Për fëmijët, skena është një realitet që nuk luhet, por jetohet. Në këtë sallë ata mësojnë se çfarë është e mirë dhe çfarë është e keqe, me kë dhe si do të identifikohen, kujt t’i besojnë dhe kujt jo.
Këtu, fëmijët mësojnë si të dëshirojnë(duan), por edhe pse nuk duhet të urrejnë. Jam e sigurt se njohuritë, aftësitë dhe talenti nuk janë të mjaftueshme për të ngjallur një nevojë të zjarrtë tek fëmijët për teatër dhe art. Kjo hapësirë dhe kjo skenë nuk mbarojnë këtu për mua, por dalin jashtë, zgjerohen lart dhe fundosen poshtë.
Shpreh respektin tim të madh për të gjithë ju për aftësinë tuaj për ta shndërruar këtë hapësirë modeste në një skenë të bukur që i ngjan një skene ëndrrash.
Edhe një herë, dëshiroj që kjo shtëpi miniaturë e Teatrit të Fëmijëve dhe të Rinjve të rritet ashtu siç janë rritur fëmijët që e kanë vizituar dhe shijuar atë gjatë tre dekadave të fundit. Le të korrespondojë rritja hapësinore me nevojat e pritësve, por edhe të shikuesve. Vazhdoni të krijoni, të na kënaqni dhe të na bezdisni. Na ndihmoni të ëndërrojmë edhe kur jemi zgjuar.
Ju faleminderit.
